Αυτό το Σάββατο που προηγείται της Πεντηκοστής, οι άνθρωποι στρέφονται στον Θεό με μια προσευχή που δεν είναι κραυγή, αλλά ταπεινή και συγκλονιστική παράκληση. Δεν Του ζητούν θαύματα, ούτε άλλα αιτήματα καθημερινής ζωής. Του ζητούν κάτι πιο απλό — και πιο ιερό: να θυμάται.
Να θυμάται τα ονόματα που ψιθυρίζονται μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Να θυμάται τις ψυχές που περπάτησαν κάποτε πάνω στη γη, αγωνίστηκαν, έσφαλαν, αγάπησαν. Να μην αφήσει να τις σκεπάσει η σκόνη της λήθης. Γιατί, στον Θεό, η μνήμη δεν είναι απλή αναφορά. Είναι ζωή. Είναι παρουσία σωτηρίας.
Και το Ψυχοσάββατο αυτό, πριν από την Πεντηκοστή, είναι αφιερωμένο σε εκείνους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ακουστούν. Σε αυτούς που κανείς δεν μνημονεύει πια. Γι’ αυτούς οι πιστοί γίνονται φωνή. Ανάβουν κερί, ετοιμάζουν κόλλυβα με ταπεινή φροντίδα, και γράφουν τα ονόματά τους σε χαρτιά, τα προσφέρουν στον Θεό με το βλέμμα στραμμένο ψηλά και τη λέξη «Μνήσθητι» να τρέμει στα χείλη.
Αυτή η λέξη είναι το παν. Δεν είναι ικεσία μόνο για συγχώρεση — είναι κραυγή ελπίδας: «Θυμήσου, Κύριε». Μην τους παραμερίσεις. Μην τους αφήσεις να χαθούν στο σκοτάδι της λήθης. Είναι ψυχές που ανήκουν σε Σένα. Παιδιά Σου που κάποτε Σε επικαλέσθηκαν. Ακόμη κι αν δεν πρόλαβαν να Σε γνωρίσουν, ακόμη κι αν χάθηκαν μέσα στη ζωή ή τις πληγές της, εμείς τους φέρνουμε μπροστά Σου.
Αυτό το Σάββατο, η Εκκλησία γίνεται παγκόσμια μνήμη. Κι η Θεία Λειτουργία δεν αφορά μόνο τους ζωντανούς. Είναι πρόσκληση στο φως για όλους. Γιατί στον Θεό κανείς δεν χάνεται. Κανείς δεν διαγράφεται. Ό,τι θυμάται ο Θεός, υπάρχει. Κι αν Εκείνος θυμάται, τότε το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο δεν είναι λήξη, αλλά μετάβαση, αναμονή, προσδοκία.
Είναι συγκλονιστικό να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το Σάββατο τοποθετείται πριν την Πεντηκοστή, την ημέρα που το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται κυριαρχικά και θριαμβευτικά στον κόσμο. Σαν να μας λέει η Εκκλησία πως, πριν γεμίσουμε με τη θεία πνοή, πρέπει πρώτα να θυμηθούμε εκείνους που δεν αναπνέουν πια. Και να τους φέρουμε ενώπιον του Θεού, όχι με φόβο, αλλά με την τρυφερότητα παιδιού που φωνάζει και αποζητά τον Πατέρα του.
Το Ψυχοσάββατο είναι, τελικά, μια εορτή ελπίδας και αγάπης. Καμία ψυχή δεν είναι ασήμαντη. Η Μνήμη του Θεού είναι αιώνια. Κι όσο εμείς συνεχίζουμε να προσευχόμαστε, να θυμόμαστε ονόματα και πρόσωπα, Εκείνος θα σκύβει με στοργή και θα ψιθυρίζει: «Δεν τους ξέχασα. Είναι ζωντανοί στα δικά μου χέρια.»
πηγη: apantaortodoxias
